ჩემი კარცერ books -ი

             პატარა უფლისწული-ანტუან დე სენტ ეგზიუპერი  1943

                                                 ოსტატი და ვარდისფერი ქალბატონი-ერიკ ემანუელ შმიტი 2002

თოლია  ჯონატან ლივინგსტონი-რიჩარდ ბახი  1970

ბაბუაწვერას ღვინო-რეი ბრედბერი  1957

რომანივით საკითხავი-დანიელ პენაკი  2008

,,შეხვედრა ჩემს ურჩხულებთან-ზიზღი,ვიქექები მათში,ჩასწორებები”_პოლ ვალერი

მასწავლებლები თავიანთ ძალაუფლებას დაშინებაზე ამყარებენ.ლიტერატურას სალდაფონების თვალით უცქერენ.სიბრიყვე და გულცივობა ,ვგონებ,პროგრამაში უნდა ეწეროთ.მაღალი კლასების მოსწავლეებს სულიერი სიღარიბე და ფანტაზიის სრული უქონლობა ახასიათებთ.ამ კოშმარული სულიერი მდგომარეობიდან იშვა სწავლის მიღებული სისტემისადმი წინააღმდეგობა.
იქნებ ეს ,,წინააღმდეგობა” აუცილებელი არც იყოს მაღალი ინტელექტის ჩამოსაყალიბებლად,მაგრამ დაუკმაყოფილებლის გრძნობის გამოწვევით კი ყველაფრის ხელახალი გადახალისების მოთხოვნილებას აღძრავს

რამდენი რამის არცოდნაა საჭირო, რომ იმოქმედო.

გუბერნატორის არჩევნები-მარკ ტვენი

ამ რამდენიმე თვის წინათ დამოუკიდებელთა პარტიამ ჩემი კანდიდატურა წამოაყენა ნიუ-იორკის დიდი შტატის გუბერნატორის თანამდებობაზე.კენჭი უნდა მეყარა მისტერ ჯონ სმითისა და მისტერ ბლენკის წინააღმდეგ,რომელთა კარდიდატურები სხვა პარტიებმა წამოაყენეს.ვგრძნობდი ,რომ ამ ჯენტლმენებთან შედარებით ერთი დიდი  უპირატესობა მქონდა შეუბღალავი რეპუტაცია.უბრალოდ რომ გადაგეკრათ თვალი გაზეთებისთვის,მიხვდებოდით,რომ თუკი ოდესმე ჰქონდათ ჩემ მეტოქეებს კარგი სახელი ,ეს დრო უკვე წარსულს ჩაბარებოდა:ათასი ჭუჭყი მოსცხებოდათ ამ ბოლო წლებში.თავი მომქონდა ჩემი უპირატესობით და გახარებული ვიყავი .თუმცა ერთ რამეზე მეთანაღრებოდა გული-ჩემი გვარი ყალთაბანდებთან ერთად უნდა ეხსენებინათ.სულ უფრო და უფრო მაწუხებდა ეს ფიქრი.ავდექი და ბებიაჩემს წერილი მივწერე ასე და ასეა -მეთქი.პასუხს არ დაუგვიანია ,ბებია მწერდა:

,,მთელი შენი დღე და მოსწრება პატიოსნად და სინდისიერად იქცეოდი;ძეხორციელს ვერ ნახავ ,თუნდაც ერთი ბეწო უსინდისობა ახსოვდეს შენი .ეგ შენი  მეტოქეები ხო ხედავ ,რა ხალხიც ყოფილან –გაზეთებში ჩაიხედე და გაიგებ.შენ თვითონვე განსაჯე-გეკადრება კი ,თავი დაიმცირო და საჯაროდ შეებრძოლო მაგისთანა ხალხს!”

სამუელ კლემენსი

მიტაცებული სახლი – ხულიო კორტასარი

სახლი ჩვენ მოგვწონდა.იგი ფართოც იყო და ძველიც(რასაც იშვიათად შეხვდებით ახლა,როცა ძველ სახლებს გამორჩენის თვალით უყურებენ).მაგრამ მთავარი მაინც ის იყო ,რომ იგი ინახავდა ჩვენი წინაპრების ხსოვნას,პაპაჩემისას -მამის მხრიდან,დედაჩემის,მამაჩემის და ბავშვების ხსოვნას.

ხულიო კორტასარი

მე და ირენე მარტო ყოფნას მივეჩვიეთ.თუმცა,რასაკვირველია ,ეს სისულელე იყო,-ჩვენს სახლში ბარე რვა კაცი დაეტეოდა.შვიდ საათზე ვდგებოდით,იქაურობას ვალაგებდით,დაახლოებით თერთმეტ სააათზე მე ქურასთან ვიწყებდი ტრიალს,დარჩენილ ორ-სამ ოთახს კი მისალაგებლად დას ვუტოვებდი.ზუსტად შუადღისას ვსაუზმობდით,ამის მერე ჭურჭლის დარეცხვის გარდა საქმე აღარაფერი გვქონდა.მაგიდასთან შემომსხდრებს გვიყვარდა ჩვენს დიდსა და მყუდრო სახლზე ფიქრი,ფიქრი იმაზე,სხვის დაუხმარებლად როგორ მშვენივრად ვუძღვებოდით აქაურობას .ხანდახან გვეგონა,რომ სწორედ ამ სახლის გადამკიდენი დავრჩით მარტონი.ირენემ სრულიად უმიზეზოდ უთხრა უარი ორ საქმროს,ჩემი მარია ესთერი კი დაწინდვამდე გარდაიცვალა.ორივენი ორმოცს ვიყავით მიტანებულნი და თითოეულს ჩვენდათავად გვჯეროდა,და ძმის უშფოთველი და გულითადი ურთიერთობით დავასრულებდით ამ სახლის ყოფილ ბინადართა საგვარეულოს:ვფიქრობდით,ოდესმე ,აქ დავიხოცებით,სახლს კი ჩვენი უცხვირპირო შთამომავლობა დაეპატრონებოდა და ქვითა და მიწით სარგებლობის გულისათვის ნანგრევებად აქცევდა მას.ან სანამ გვიან არ იყო,იქნებ ჩვენ თვითონ დაგვენგრია?

,,სიყვარულის მონები ” – კნუტ ჰამსუნი

ეს ყელაფერი გულის მოსაოხებლად,დღეს თავად დავწერე.სიცოცხლის ხალისი აღარ მაქვს.დავკარგე სამსახური და,საერთოდ,ყველაფერი.ადრე კაფე ,,მაქსიმილიანში” ვმუშაობდი.

კნუტ ჰამსუნი (პედერსენი)1859-1952))

ნაცრისფერ კოსტიუმში გამოწყობილი მამაკაცი ორ მეგობართან ერთად ყოველ საღამოს მოდიოდა და ჩემს ერთ-ერთ მაგიდასთან ჯდებოდა.კაფეს,როგორც წესი ,ბევრი ადამიანი სტუმრობდა და ჩემთვის ორიოდე თბილ სიტყვას არავინ იშურებდა,არავინ მის გარდა.მაღალი იყო ,გამხდარი ,რბილი შავი თმითა და ცისფერი თვალებით,რომლებიც იშვიათად,მაგრამ მაინც მამჩნევდნენ.ზედა ტუჩს ოდნავ შესამჩნევი ღინღლი უფარავდა.თავიდანვე ეტყობოდა ,რომ დიდად არ ვეპიტნავებოდი.მთელი კვირა ყოველ საღამოს მოდიოდა.მივეჩვიე და როცა არ იყო ,თითქოს რაღაც მაკლდა.ერთხელაც საერთოდ არ მოვიდა.ადგილს ვერ ვპოულობდი .მთელი კაფე შემოვირბინე და უეცრად მოპირდაპირე მხარეს ერთ-ერთი დიდი სვეტის უკან მივაკვლიე.მაგიდასთან მსახიობ ქალთან ერთად იჯდა.ქალს ყვითელი კაბა ეცვა და გრძელი,იდაყვებამდე ხელთათმანები ეკეთა.ძალიან ახალგაზრდაა,მშვენიერი თაფლისფერთვალება.მე კი ლურჯი ფერის თვალები მაქვს.

,,პატარა უფლისწული მოკვდა ,გაუმარჯოს პატარა უფლისწულს!”

პატიებას ვითხოვ ბავშვებისაგან, რომ ეს წიგნი დიდს მივუძღვენი. მე სერიოზული მიზეზი მქონდა ამისთვის: იგი ჩემი საუკეთესო მეგობარია ამქვეყნად. მაგრამ მე სხვა მიზეზიც მქონდა: ამ დიდს ყველაფერი ესმის, ბავშვებისთვის დაწერილი წიგნებიც კი. და კიდევ ერთი მესამე მიზეზიც: იგი საფრანგეთში ცხოვრობს, სადაც მას შია და სცივა. მას გამხნევება სჭირდება. და თუ ყველა ეს საბუთი საკმარისი არ არის, მაშინ მე ამ წიგნს მივუძღვნი ბავშვს, რომელიც ამ სრულასაკოვან ადამიანად იქცა. ყველა დიდი ხომ ბავშვი იყო ოდესღაც (მაგრამ ძალიან ცოტას ახსოვს ეს). ამიტომ მე ასე შევასწორებ ჩემს მიძღვნას:

ლეონ ვერტს.
როდესაც ის პატარა ბიჭი იყო.
,,ბავშვობის მოგონება,ჩვენი ენისა და თამაშების სამყარო,ყოველთვის უსაზღვროდ რეალურად მოგეჩვენება ,ვიდრე რომელიმე სხვა”-სწერდა ანტუანი დედას .

,,ადამიანი მხოლოდ იმას ამჩნევს სამყაროში, რაც თვითონ მის არსებაშია მოცემული, საჭიროა გარკვეული გაქანება, რომ იგრძნო ვითარების პათეთიკურობა და ყური მიუგდო, რას გამოხატავს იგი.
მხოლოდ სული აქცევს თიხას თავისი შეხებით ადამიანად.
ჭეშმარიტება არის ის, რაც ყველაფერს ამარტივებს.

მე ადამიანის არც აწონვა შემიძლია და არც გაზომვა… არ ვიცი, როგორ გავარკვიო სამართლიანობა. ერთადერთი საკითხია: როგორი სტრუქტურა უფრო უწყობს ხელს შემოქმედებასა და სულიერ ცხოვრებას? ბევრი იმაში ცდება, რომ ფიქრობს, ადამიანის გაზომვა შევძელიო”-წერდა თავის უბის წიგნაკში სენტ ეკზიუპერი

ისა მტანჯავს, რომ, შესაძლოა, ყოველ ადამიანში მოცარტია ჩაკლული.

ორი საათი რეზერვუარში – ИОСИФ БРОДСКИЙ

მე ვჭმუნავ, ეშმავ…
ა. ს. პუშკინი ვახუშტი კოტეტიშვილის თარგმანი

iosif_brodsky

I

ვარ ანტიფაშისტი და ანტიფაუსტი.
იჰ ლიბე ცხოვრება უნდ აინ ქაოსი.
დას ისტ სასურველი, მაინ ოფიცირენ,
დემ ცაიტ ცუმ ფაუსტ ცოტა შპაცირენ.

II

არ დანებდა პოლონელთა ფანდებს.
მოენატრა თავის ფატერლანდი.
იზიდავდა სიბრძნის დიამანტი.
აეჭვებდა საკუთარი ანდე.
არ უფრთხოდა ქალებს, როგორც ღოლოს.
სექსზე ცხარედ მოკამათე, ბოლოს
ფაკულტეტზე თამაშობდა პოლოს.

შეისწავლა ბანქოს კატეხიზმო.
შემდეგ კარტეზიანიზმი იძმო.
ეგო არტეზიანიზმიც იზმო
ღრმად და აღარ სურდა კვლავაც ზევით.
სულ არ ჰგავდა იგი კლაუზევიცს,
ვერა ფლობდა ხრიკებს ბრძოლა-ზავთა,
რადგან ფატერ მას დურგალი ჰყავდა.

უცნობი ფაქტები ალბერტ აინშტაინზე და გაბერლანდშტრასეს 5

1919 წელს აინშტაინის ცხრა წლის ბიჭუნამ, ედუარდმა ,მამას ჰკითხა;,,მამა ,კაცმა რომ თქვას,რატომ ხარ ასეთი სახელგანთქმული?’ აინშტაინს გაეცინა და მერე სერიოზულად აუხსნა:,,იცი რა ,როდესაც ბრმა ხოჭო სფეროს ზედაპირზე მიცოცავს,ვერ ამჩნევს,რომ მის მიერ განვლილი გზა მრუდია,მე კი წილად მხვდა ბედნიერება ეს შემენიშნა’’

აინშტაინის ბინაში ყველაფერი უბრალო იყო.ნათელი შპალერი ,ოჯახის წევრთა პორტრეტები და ფრიდრიხ დიდის ფოტოგრაფი.კუთხეში დიდი პიანინო-ისევე ,როგორც სხვა მრავალ სახლში.მხოლოდ ბიბლიოთეკა მიუთითებდა პატრონის პროფესიას.მომსვლელი ,რომელსაც სურდა ,სასახლის მოწყობილობაში აინშტაინის პიროვნება დაენახა,იმედგაცრუებული დაბრუნდებოდა უკან,მისი სამუშაო კაბინეტი რომ არ ენახა.კუთხის პატარა კოშკში იყო არც თუ ისე დიდი ოთახი,რომელიც დანარჩენი ბინისაგან კიბით იყო გამოყოფილი,ეს იყო აინშტაინის კაბინეტი.სარკმლიან ნიშაში მრგვალი მაგიდა იდგა.მას თეთრზოლებიანი წითელი ქსოვილი ეფარა.მაგიდაზე ქაღალდების გროვა,ბროშურები და თამბაქოს ფერფლი ყრია.ორი სკამი ,ტახტი და მოპირდაპირე კედელთან წიგნის თაროები აწყვია.თაროებზე ჯურნალები და ორი სქელი ბიბლია აწყვია.თაროზე იდო აგრეთვე მარგოს გაკეთებული არაჩვეულებრივად გრუზათმიანი მოხუცი ებრაელის პატარა ქანდაკება.ამ ქანდაკების ისტორია ასეთია:აინშტაინს თმები ცვიოდა,თმების გასამაგრებლად ელზამ(მეუღლე) ურჩია ხახვი ბლომად ეჭამა.აინშტაინმაც ყურად იღო მისი რჩევა.მარგომ(ელზას შვილმა) გაააკეთა წარწერა,,rabi cvibeli და აინშტაინს უთხრა:ასეთი გრუზადა თმები ექნება ადამიანს ,ვინც ხახვს ჭამსო.მას ძალიან უყვარდა ეს ქანდაკება.სხვისი გემოვნება არასოდეს აღიზიანებდა .მაგიდაზე ნიუტონის პორტრეტი იდო ,მის გვერდით კი პატარა ტელესკოპი.როდესაც მას ეკითხებოდნენ თუ სად იყო მისი ხელსაწყოები,ის ღიმილით შუბლზე მიუთითებდა,კითხვაზე ,თუ სად არის მისი ლაბორატორია,აინშტაინმა თავისი კალამი ამოიღო.

მომიტევეთ,ნიუტონ!

სლიპინა ოთხი მარცვალი და თომას მანის თუქსუსობა ,,ჯადოსნურ მთაში”

ლაპარაკი იყო რაღაც ძალაზე…რაღაც ძალაზე…ჰო სიყვარულის ძალაზე ლაპარაკი რაღა თქმა უნდა!დოქტორი სიყვარულზე შერეულად,ერთსა და იმავე დროს პოეტური და მეცნიერული სტილით,უაღრესად მეცნიერული სტილით ლაპარაკობდა თან სიტყვებს წამღერებით და გატაცებით წარმოთქვამდა.განა შეიძლებოდა დღისით,მზისით ,ქალებისა და მამაკაცების წინაშე ასეთ ფაქიზ და იდუმალ საგანზე მსჯელობა?

 

,,Yellow Blue Bus"_ რუსულს დაწაფებული ინგლისელი მტრედები"

ალაგ-ალაგ გალა და დალის იდილიური 10 მცნება

მსოფლიოს  უსიურრეალისტესი  მხატვარი სალვადორ  ფილიპ ხასინტო დალი თავის ,,მაგიური ოსტატობის 50 საიდუმლოში” წერს:

1″ექვსი წლისა მე ვოცნებობდი გავმხდარიყავი ნაპოლეონი — მე ის ვერ გავხდი.

2.თხუთმეტი წლისას მინდოდა ვყოფილიყავი დალი — მე ის გავხდი.

3.ოცი წლისას მინდოდა გავმხდარიყავი მსოფლიოში ყველაზე განსაცვიფრებელი მხატვარი — ეს მე გამომივიდა.

4.ოცდათხუთმეტი წლისას მსურდა მიმეღწია წარმატებისა და კეთილდღეობისათვის — ეს მე მაქვს.

5.ახლა, ორმოცდახუთი წლის ასაკში, მე მსურს შევქმნა შედევრი და გადავარჩინო თანამედროვე ხელოვნება ქაოსისა და უმაქნისობისგან. და მე ამას მივაღწევ!”



ერთადერთი განსხვავება ჩემსა და შეშლილს შორის ისაა, რომ მე არ ვარ შეშლილი.